Yalnızlık, zaman zaman her kişinin kapısını çalan, sevimsiz bir konuk gibidir. Yalnız kalmak, kişinin kendisini dinlemek, sorgulamak, dinlenmek gibi istenç içi bir gereksinimse, belki de yararlı, masum bir sığıntıdır, bence. Çoğu kişi yapar bunu,değil mi?

  Ancak yalnızlık, bu masum boyutunu aşıp, bir kişilik olumsuzluğuna dönüşürse, bu noktada kişi hem kendisini, hem de çevresi için sorun olmaz mı?

   Çoğu yalnızlıklar ya fiziki ya ruhsal ya da toplumsal bir açmazda yoğunlaşır, kanımca. Bakarsınız çevremizde kimi kişiler, siyah gözlük takarlar, herşeyi kara görürler. Karamsar ve olumsuz tepkiler verirler,hep. Yakın  çevresine, ailesine, dostlarına  küskün, kırgın ve dargın bir tavrı öne çıkarırlar. Temel değerlerle, hatta kendi kendileriyle bile barışık olamazlar. İçlerine  kapanır, tüm kapıları kapatırlar, kendilerine.

   Bu özgünlüğü olan bir kişilik sorunudur, kuşkusuz. Ama nedeni niçini de takılıyor insanın aklına . Acaba diyorum: Yalnızlık, kişinin kendi kendini dışlaması mı? Çevrenin ya da toplumun onu dışlaması mı? Bir özgüvensizlik, umutsuzluk mu?  Bir ruhsal çöküntü, hastalık mı? Ekonomik sorunların getirdiği bir  bunalım mı? Hepten yaşamdan kopmak  mı?  Yoksa  bir  açılımsızlık  mı?

   Verilen yanıtlardan biri ya da hepsi olması, neyi değiştirir ki? Bunlardan biri bile kişiyi mutsuz etmeye yeter, sanırım. Bu konumda kişi klinik vaka  olur  mu  bilemem.

   İster kendini, ister toplumun onu dışlaması, nedeni ne olursa olsun, yalnızlık insana yakışmayan, insan olmanın gerekleri  ve sorumluluklarıyla bağdaşmayan, bir kişilik olumsuzluğudur. Yalnızlık, Allah’a  özgüdür.  O, bile  insanla, insanda  yaşar.

   İnsan aileden başlayarak, toplumsallaşan bir varlıktır. Kişi buradan aldığı etik, sosyal, kültürel ve inanç değerlerini, topluma taşıyıp bölüşemiyorsa-uzlaşmıyorsa, yalnız kalmaya ve dışlanmaya mahkum olmaz mı?

   Oysa, toplumsallık temel değerlerde uzlaşma ve bölüşümle gelişir, yetkinleşir.  Peki,  yeterince  bölüşebiliyor  muyuz? Yeterince güvenebiliyor ve de güvenilir olabiliyor muyuz? Bu sorunların yanıtları, elbette  bireyin  kendini  sorgulamasında  saklıdır.

   Çoğu yalnızlıklar, tek yanlı beklentilerin ucunda açığa çıkar. Vermeden almak istemek, tek yanlı, yargılara  tutsak olmak, herhalde şık bir  tutum, değildir. Çünkü  kişiyi, temelsiz, tutarsız  ön  yargılara  taşır,  değil mi?

   Ön yargılar, insanı çevresinden soyutlar. Kuşkuyu artırır,güveni zayıflatır. Bu  bir  anlamda, iletişim ve ilgiyi de keser. Onu,diğer bireylerden  uzaklaştırır, yalnızlığa   iter.

   Yalnızlık, bölüşümsüzlük, katılımsızlık, iletişimsizlik ve boşalımsızlıktır. Kahreder insanı bence. Ancak, toplumsallığın temel değerlerini yok saymanın da, elbette  bir  bedeli  olacaktır. Yalnızlık belki de  bunun  en acı  ödentisidir,  değil mi?

   Toplum durup-dururken bireylerini dışlamaz, yalnızlığa itmez. Yeter ki, birey kendisiyle, çevresiyle barışık yaşasın. Yeter ki, birey toplumu  oluşturan  onun  tutkalı sayılan, temel değerlerine ters düşmesin.

   Bence,çoğu yalnızlığın, kişinin kendi içinde kendine yönelen bir tepki  olduğunu, düşünüyorum. Bu tepki, öncelikle kaynağını mutsuz etmez mi? Atalar: “Tavşan dağa küsmüş, dağın haberi bile olmamış.” sözüyle,  bu  tür  tepkiyi  yermiyorlar  mı?

   Öyleyse, birey kendini yalnızlığa, boşluğa iten, içindeki ben canavarını yenmesi gerekmez mi? Diğer bir deyişle yalnızlığı yenmek, bireyin kendisiyle, çevresiyle barışık olması, özgüven kazanmasıyla olasıdır, bence.

   Bir de şu ön yargılardan kurtulmak gerekir, her halde. Bu kolay olmayacak elbette. Kendini sorgulama, iletişim, bölüşüm, uzlaşma değerlerine açık olmayanlar, kuşkusuz  bu  konuda  kendilerine  olumlu  bir  çıkış  kapısı  bulamazlar, diye  düşünüyorum.

   Nedeni ne olursa olsun, yalnızlık bir kaostur. O, içimizde yaşattığımız dilsiz, yüreksiz, düşüncesiz ve güvensiz  bir  düşmandır, dersek  yanlış  mı  olur?

   Öyleyse, asıl onu dışlayalım ve de içimizde yaşatmayalım. Ne dersiniz?